پشت هيچستانم

پشت هيچستان جايي است.

پشت هيچستان رگ هاي هوا،پر قاصد هايي است

که خبر مي آرند،از گل واشده ي دورترين بوته ي خاک.

روي شن ها هم،نقش هاي سم اسبان سواران ظريفي است که صبح

به سر تپه ي معراج شقايق رفتند.

پشت هيچستان ،چتر خواهش باز است:

تا نسيم عطشي در بن برگي بدود،

زنگ باران به صدا مي آيد.

آدم اينجا تنهاست

و در اين تنهايي،سايه ي ناروني تا ابديت جاري است.

به سراغ من اگر مي آييد،

نرم و آهسته بياييد،مبادا ترک بردارد

چيني نازک تنهايي من.